Hij maakt lange dagen: van ’s morgens 10 tot ’s avonds 11 uur. En dat zeven dagen in de week. Piet Schuurmans regelt in de vorige eeuw bijna veertig jaar het drukke verkeer rond het kruispunt in Vught. Zit zijn dag erop, dan gaat hij terug naar zijn huis: psychiatrisch ziekenhuis Voorburg in Vught.
Helm, witte jas, zwarte laarzen en grote riem, net zoals een echte agent. Vughtenaar Piet is op het eerste oog niet te onderscheiden van een reguliere verkeersagent. Maar Piet woont in Voorburg in Vught en is vooral bekend omdat hij jarenlang bij het verkeerslicht in de A2 tussen Eindhoven en Den Bosch, ter hoogte van de Glorieuxlaan, het verkeer "regelt".
In het AD van 1977 lezen we (via Delpher) hoe de destijds 51-jarige Piet aan zijn baantje is gekomen. Hoe hij – na jarenlang te hebben gewerkt op de gemeentewerken – wordt afgekeurd, vanwege zijn kinderverlamming. Hoe hij zich dan ergert aan het drukke verkeerspunt en de verkeerslichten die het in zijn ogen niet goed doen. En dat hij daarom gaat staan, en het verkeer aanwijzingen geeft. Het begint met één keer, en daarna blijft hij het doen: dag in, dag uit. Weer of geen weer.
De verkeerspolitie Vught kijkt met gemengde gevoelens, zo blijkt uit het artikel. Alle nummerborden van auto’s die door het rood rijden, verdwijnen rucksichtslos in de prullenbak want Piet heeft geen bevoegdheid. “We hebben geen last van Piet, ook niet zoveel gemak. Laten we het zo zeggen: als hij weggaat en niet terugkomt, zullen we geen traan laten.” Maar Piet laat zich niet uit het veld slaan. “Kijk meneer, verkeer is mijn hobby. Toevallig sta ik hier wel te genieten van het voortrazende verkeer. Ik hou van die auto’s, ik hou van dit kruispunt want het is mijn kruispunt.”
Een wachthokje, waar Piet stiekem van droomt, is er nooit gekomen. Wel een bankje dat aan Piet herinnert als hij in 1994 op 68-jarige leeftijd overlijdt. Dat bankje - de pauzeplek van Piet - staat niet meer op dezelfde plek; met de ingebruikname van de A2 is het verplaatst naar de kruising Haldersebaan - Boxtelseweg. Het gegraveerde plaatje zit er nog wel op en houdt moedig de herinnering aan Piet levend.
Wat leuk! Ik herinner me Piet uit de jaren '70 & '80, toen ik als kind in de auto langs "zijn" kruispunt kwam. Mijn grootouders woonden in Sint-Michielsgestel, een tante van mijn moeder in Vught, en wij in Den Dungen, dus we kwamen er op het weekend nogal eens langs.
Ik zie hem nog staan, zwaaiend naar vrachtwagenchauffeurs die terug toeterden want ze kenden hem allemaal. Hij stond op wat feitelijk de A2 was, de verkeersslagader van Nederland, dus hij moet in die tijd landelijk bekend zijn geweest.
"Maar mam, hij is toch geen politie?!" vroeg ik enigszins verbaasd toen mijn moeder hem aanwees vanuit de voorbijrijdende auto. Hij zag er wel zo uit. In mijn herinnering had hij een witte leren jas, maar in het filmpje duidelijk een zwarte. Ik vermoed dat hij in mijn geheugen enigszins is samengesmolten met 'Willempie' van André van Duin ook uit die tijd (inspiratie wellicht?) Zie: https://bit.ly/32vvxUY
Leuk deze beelden te zien. Toen ik een paar maanden geleden met mijn gezin in Nederland was liet ik hen het bankje nog zien dat er staat ter zijn nagedachtenis. Je moet je "dorpsgekken" (en dat bedoel ik met alle respect) koesteren. Voor je het weet heb je ze niet meer.
Marilou Nillesen
bhiczei op 24 januari 2022 om 20:45
Dag Mark, veel dank voor je mooie reactie, en het delen van je herinneringen aan Piet van het kruispunt. Je verwoordt er trouwens prachtig, over het koesteren van deze paradijsvogels.
Overigens, als je het leuk vindt, in onze jongste podcast gaat het (ook) over geestelijke gezondheidszorg, en daarbij komt Piet ook voorbij. Via deze link kom je bij het juiste fragment: https://bhic.fireside.fm/2?t=870
Niels
zei op 25 januari 2022 om 21:19
Wat een mooi filmpje, het is de achter oom van mijn kinderen, in het filmpje zie je de ouders van Piet. (de overgrootvader en moeder van mijn kinderen) waar hij altijd gewoond heeft, totdat ze niet meer voor hem konden zorgen, toen moest hij naar Voorburg.
Marilou Nillesen
bhiczei op 26 januari 2022 om 08:56
Hartelijk dank voor je bericht, Niels, en wat goed dat je hier vermeldt; dat zijn ouders zo lang voor hem hebben gezorgd. Heb je hem zelf nog gekend? (en zo ja, welke herinnering aan hem komt dan als eerste naar boven)? Het zou heel fijn zijn om zo een meer compleet beeld van Piet te krijgen.
